patrykpyszka

           To będą pierwsze eliminacje od tych do Euro 2016 we Francji, w których nie możemy stwierdzić, że brak awansu reprezentacji Polski będzie kompromitacją. Oprócz tego, że wylosowaliśmy jedną z potęg - Anglię, to formuła kwalifikacji do mistrzostw świata w Katarze jest dużo trudniejsza, niż miało to miejsce w niedawnych eliminacjach do Euro 2020. Na mundialu zagrają 32 zespoły, ale tylko 13 z nich będą to drużyny ze starego kontynentu. Na turniej pojedzie dziesięciu zwycięzców grup i trzy reprezentacje, które wyłonią baraże. Weźmie w nich udział 10 zespołów z drugich miejsc oraz dwie najlepsze drużyny ze zwycięzców grup w obecnej edycji Ligi Narodów. W ten sposób łącznie w barażach weźmie udział 12 zespołów, które zostaną podzielone na trzy ścieżki. W każdej z nich znajdą się cztery reprezentacje i rozegrają trzy miniturnieje złożone z półfinałów i finałów, których zwycięzcy awansują na MŚ.

             Polska w zmaganiach o awans do mundialu 2022 trafiła do grupy I, w której będzie mierzyć się z Anglią, Węgrami, Albanią, Andorą i San Marino. Nie jest to wymarzone losowanie, ale z pewnością można było też trafić gorzej. Utrudnieniem dla wszystkich drużyn biorących udział w eliminacjach będzie napięty terminarz spotkań. Po raz pierwszy na jednym zgrupowaniu reprezentacje zagrają aż trzykrotnie mecz o stawkę. W ciągu 8 dni będzie można zrobić bardzo duży krok do awansu na mistrzostwa świata, ale też mocno się od niego oddalić. Szczególnie gdy w najmniej właściwym momencie przytrafi się plaga kontuzji lub masowe zakażenia ciągle obecnym koronawirusem.

Analiza przeciwników reprezentacji Polski: 

Anglia

Synowie Albionu to z pewnością główni faworyci grupy I. Anglicy po raz ostatni nie zakwalifikowali się na mundial w 1994 roku, a ich kadra jest tak szeroka i jakościowa, że mogliby wystawiać drugą jedenastkę i ciągle pozostawaliby teoretycznie najsilniejszą drużyną w grupie.

Pickford, Walker, Gomez, Maguire, Chilwell, Henderson, Rice, Grealish, Rashford, Kane, Sterling.  

Potencjalna pierwsza jedenastka reprezentacji Anglii w ustawieniu 4-3-3.

Henderson, Trent Alexander Arnold, Dier, Mings, Keane, Trippier, Winks, Foden, Mount, Sancho, Calvert-Lewin. 

Druga jedenastka złożona z „rezerwowych” w ustawieniu 3-5-2. Jest to wybitnie wyrównana kadra. Wytypowanie wyjściowej jedenastki Anglików na marcowe mecze eliminacyjne graniczy z cudem. 

Anglia w Lidze Narodów zakończyła swoją grupę na 3 miejscu. Wyspiarze uplasowali się za Danią (tyle samo punktów, ale przegrany bezpośredni dwumecz) i byli gorsi od lidera rankingu FIFA – Belgii. Jednak wcześniejsze eliminacje do mistrzostw Europy były dla nich łatwe i przyjemne. Świadczą o tym wyniki 0-6 z Bułgarią na wyjeździe czy 7-0 z Czarnogórą u siebie. Anglicy w całych eliminacjach do Euro strzelili aż 37 bramek w 8 meczach. Warto dodać, że wielu polskich ekspertów obawiało się, by w obecnych eliminacjach z 4 koszyka nie trafić właśnie Czarnogóry. Tymczasem reprezentacja Trzech Lwów wygrała z nimi niedawny dwumecz aż 12:1. 

Porównanie przypuszczalnych składów reprezentacji Anglii i Polski.

Szczęsny > Pickford

Bereszyński < Walker

Glik < Maguire

Bednarek < Gomez

Rybus < Chilwell

Krychowiak < Henderson

Zieliński > Rice

Klich < Grealish

Szymański < Sterling

Grosicki < Rashford

Lewandowski > Kane

Wygrywamy wyraźnie tylko na pozycji bramkarza. Anglicy od wielu lat mają problem z wytypowaniem pierwszego golkipera, który będzie gwarantował odpowiednią jakość. Zieliński i Lewandowski również wydają się odrobinę lepsi od adwersarzy na swojej pozycji. Jednak to już pozostaje do subiektywnej oceny, bo Kane to przecież jeden z najlepszych napastników na świecie, a Rice młody pomocnik z West Ham budzi ogromne zainteresowanie czołowych klubów Premier League. Na pozostałych pozycjach reprezentacja Polski przegrywa zdecydowanie. 

Węgry

Węgrzy w eliminacjach do mistrzostw Europy nie byli skorzy do kompromisów. W ośmiu rozegranych meczach zanotowali 4 zwycięstwa i tyle samo porażek. Gra w kratkę uplasowała ich ostatecznie na 4. miejscu za Słowacją, Walią i Chorwacją. Zdecydowanie lepiej spisywali się w późniejszej Lidze narodów. Zajęli pierwsze miejsce w grupie, wyprzedzając Rosję, Serbię i Turcję, co było sporym zaskoczeniem. Jest to zespół, który robi spore postępy. Jednak patrząc na podstawową jedenastkę, wydają się słabsi na większości pozycji od kraju znad Wisły.

Gulacsi, Botka, Fiola, Orban, Szalai, Holender, Nagy, Kalmar, Szoboszlai, Sallai, Szalai 

Takim składem Węgrzy wychodzili na najważniejszy barażowy mecz o awans do Euro 2020. Gulacsi to klasowy bramkarz z półfinalisty ostatniej edycji ligi mistrzów RB Lipsk. Orban to podstawowy środkowy obrońca tego samego zespołu. Jednak największą gwiazdą reprezentacji Magicznych Madziarzy jest Dominik Szoboszlai. Zawodnik RB Salzburg to obecnie jeden z najbardziej łakomych kąsków na rynku transferowym. Poważnie zainteresowany Węgrem jest Real Madryt czy Bayern Monachium. Na pozostałych pozycjach Polska wygląda na papierze lepiej, ale nie można zapominać, jak pod wodzą Jerzego Brzęczka spisują się Biało-Czerwoni. Problemy sprawiała nam Macedonia czy Słowenia. Tym bardziej niewygodnym przeciwnikiem powinni być Węgrzy. 

Albania

W kwalifikacjach do mistrzostw Europy potrafili wygrać u siebie z Islandią 4-2, ale też zremisować ze słabą Andorą 2-2. Nierówna drużyna, która potrafi sprawić kłopoty faworytom i urwać cenne punkty. Grupę eliminacyjną do EURO 2020 zakończyli na 4. miejscu za Islandią, Turcją i Francją. Nieźle spisywali się w tegorocznej Lidze Narodów i zajęli pierwsze miejsce w grupie. Jednak przeciwnicy w dywizji trzeciej nie byli zbyt wymagający dla Albańczyków, bo rywalizowali z Kazachstanem, Litwą i Białorusią. Najbardziej znanymi piłkarzami reprezentacji Albanii są prawy obrońca Elseid Hysaj z Napoli i stoper Berat Djimsiti z Atalanty. Wielu z ich zawodników na co dzień występuje w Serie B lub w najsłabszych klubach Serie A.

Andora

Zespół, który w eliminacjach do Euro 2020 zdobył tylko 4 punkty w 10 meczach i zajął przedostatnie miejsce w grupie, wyprzedzając tylko Mołdawię. W lidze Narodów grali w dywizji czwartej i zajęli ostatnie miejsce. Uplasowali się za Łotwą, Maltą i Wyspami Owczymi.

San Marino

Najsłabsza reprezentacja w Europie. Zdobycie przez nich jakiegokolwiek punktu w nadchodzących eliminacjach do mistrzostw świata będzie sporą niespodzianą. W kwalifikacjach do mistrzostw Europy nie zdobyli żadnego oczka. Sporym sukcesem San Marino była ostatnia Liga Narodów, bo udało im się zremisować raz z Liechtensteinem i Gibraltarem. Pomimo tego uplasowali się oczywiście na ostatnim miejscu w grupie najgorszej dywizji w Europie.

Typowanie tabeli końcowej grupy I w eliminacjach do mistrzostw świata w Katarze.

1. Anglia 28 pkt

2. Polska 23 pkt

3. Węgry 17 pkt

4. Albania 13 pkt

5. Andora 6 pkt

6. San Marino 0 pkt

 Patryk Pyszka

Janusz Zarenkiewicz – człowiek, który stał na olimpijskim podium obok Lennoxa Lewisa i Riddicka Bowe

Zarenkiewicz to pięściarz wagi superciężkiej, wychowanek Pogoni Prudnik. Pierwsze sukcesy odnosił w drugoligowym Moto Jelcz Oława. Pod wodzą trenerów Józefa Grzesiaka i Zbigniewa Kozioła stale progresował, co przełożyło się na dwa tytuły mistrza Polski w czasie występów dla Oławy. Ostatnim klubem Janusza Zarenkiewicza było Zagłębie Lubin. To w stolicy polskiej miedzi osiągnął zdecydowanie najwięcej. W Lubinie trenerzy Mieczysław Massier i Paweł Grudziński poprowadzili go do kolejnych pięciu mistrzostw Polski, a przede wszystkim sprawili, że Zarenkiewicz był gotowy na rywalizację z najlepszymi pięściarzami wagi superciężkiej na świecie.

W 1984 roku odbywały się igrzyska olimpijskie w Los Angeles. W Polsce panował wtedy ustrój komunistyczny, co bardzo utrudniało rywalizację sportowców poza Europą.  Z powodów politycznych wychowanek Pogoni Prudnik nie pojechał do USA i stracił szanse walki o prymat w królewskiej kategorii wagowej na olimpiadzie.  Już rok później na mistrzostwach Europy w Budapeszcie nic nie przeszkodziło Zarenkiewiczowi w zaprezentowaniu swoich umiejętności na tle najlepszych bokserów na starym kontynencie. Znakomicie przygotowany pięściarz Zagłębia Lubin, w ćwierćfinale pokonał Włocha – Biaggio Chianese. Przeciwnikiem w walce półfinałowej miał być Wiaczesław Jakowlew z Rosji, lecz kontuzja wykluczyła Polaka z dalszej rywalizacji. Ostatecznie Zarenkiewicz przegrał pojedynek walkowerem, ale wynik wystarczył do zdobycia brązowego medalu.

W 1987 roku w RFN odbył się turniej kwalifikacyjny do igrzysk olimpijskich w Seulu. Zwycięskie pojedynki z Andreasem Schniedersem i Jakowlewem udowodniły, że Zarenkiewicza stać na konkurowanie z każdym pięściarzem na świecie. Tym razem dostał zgodę na udział w tych niezwykle ważnych dla każdego sportowca zawodach i jak się później okazało, swoją ogromną szansę wykorzystał.

Trenerem kadry reprezentacji polski w boksie był wówczas – Andrzej Gmitruk, bardzo znany trener pięściarski. 29–letni Zarenkiewicz był jednym z siedmiu nominowanych polskich pięściarzy do wyjazdu na igrzyska. Na turnieju już w pierwszej rundzie wylosował automatyczną przepustkę do następnego etapu. Kolejnym krokiem w stronę medalu była wygrana walka z Portorykańczykiem – Haroldem Arroyo. Pojedynek był jednostronny, a sędziowie jednogłośnie wskazali zwycięstwo Polaka.W trzeciej rundzie, decydującej o medalu, Zarenkiewicz mierzył się ze wspomnianym już Andreasem Schniedersem. Walka była bardzo wyrównana. Niemiec mierzył ponad 20 centymetrów więcej od Polaka, a mimo to zawodnik Zagłębia Lubin poradził sobie i wygrał poprzez niejednogłośną decyzję sędziowską. Przeciwnikiem Polaka w półfinale miał być reprezentujący barwy kanadyjskie – Lennox Lewis. Do walki jednak nie doszło. Skutki pojedynku ze Schniedersem nie pozwoliły polskiemu bokserowi wejść do ringu. Tylko jeden dzień przerwy pomiędzy walkami uniemożliwiał odpowiednią regenerację organizmu. W związku z tym Zarenkiewicz musiał zadowolić się najniższym stopniem podium, które dzielił z radzieckim pięściarzem Aleksandrem Miroszniczenko.

Złoty medal zdobył wtedy Lennox Lewis, późniejsza gwiazda boksu zawodowego i jeden z najlepszych pięściarzy w historii wagi ciężkiej. Lewis pokonał w finale Riddicka Bowe, który także w niedalekiej przyszłości był zawodowym mistrzem świata w najcięższej kategorii na zawodowstwie. Bowe w Polsce znany był głównie z krwawych pojedynków z Andrzejem Gołotą w latach 90. Gołota w Seulu również okrasił swój występ brązowym krążkiem (rywalizował jedną kategorię wagową niżej niż Zarenkiewicz), podobnie jak Jan Dydak i Henrich Petrich reprezentujący nasz kraj. Cztery medale na jednej wielkiej imprezie polskich pięściarzy. Dzisiaj o takiej sytuacji możemy tylko pomarzyć.

Janusz Zarenkiewicz po karierze osiedlił się na stałe w powiecie lubińskim, co zaowocowało tym, że wielokrotnie był radnym miejskim w Lubinie. Z pewnością jest bohaterem lokalnym, lecz trochę zapomnianym. Nie pojawia się w żadnych telewizjach, a na internecie można znaleźć tylko jeden materiał wideo, gdzie Zarenkiewicz odpowiada na pytania.

                                                                                              Patryk Pyszka